Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie

POSTANOWIENIE

Dnia 7 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2014 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. M. – (...) Z. M.

przeciwko (...) S.A. z/s w (...), Hiszpania

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Okręgowego – Sądu Gospodarczego w Rzeszowie
z dnia 16 lipca 2014r. sygn. akt VI GC 186/14

p o s t a n a w i a:

I.  oddalić zażalenie,

II.  zasądzić od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc, osiemset złotych), tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy – Sąd Gospodarczy w Rzeszowie odrzucił sprzeciw strony pozwanej od europejskiego nakazu zapłaty wydanego przez ten Sąd w dniu 10 stycznia 2014r.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdzono, że przyczyną odrzucenia sprzeciwu było jego wniesienie przez osobę, która nie wykazała w sprzeciwie umocowania do występowania w imieniu pozwanej spółki i nie przedstawiła dokumentu potwierdzającego takie umocowanie pomimo stosownego wezwania. Sąd Okręgowy zastosował w tym wypadku przez analogię art. 504 § 1 k.p.c. w związku z art. 126 § 3 k.p.c. w związku z art. 16 ust. 5 i art. 26 Rozporządzenia (WE) NR 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006r. (Dz.U.UE.L.06.399.1) ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty.

Wyjaśniając motywy swojej decyzji wskazywał Sąd Okręgowy, iż sprzeciw został podpisany przez J. K.. Do sprzeciwu dołączono pełnomocnictwo dla w/w osoby udzielone przez reprezentanta pozwanej spółki. Wobec powzięcia przez Sąd wątpliwości, czy wymieniona osoba należy do kręgu osób wskazanych w art. 87 § 1 i 2 k.p.c., wezwano ją do wykazania tegoż, bądź podpisania sprzeciwu przez osobę uprawnioną do reprezentacji pozwanej spółki lub pełnomocnika ustanowionego zgodnie z wymogami wskazanego wyżej przepisu – w terminie 14 dni – pod rygorem odrzucenia sprzeciwu. W odpowiedzi na powyższe pozwana wskazała, że J. K. jest pracownikiem spółki na podstawie umowy o dzieło nr (...) z dnia 15 marca 2014r. Zdaniem Sądu Okręgowego, analiza wymienionej umowy o dzieło oraz obowiązujących w tym przedmiocie regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że J. K. nie łączy z pozwaną spółką stosunek pracy (a na taki powołała się pozwana) w rozumieniu art. 2 k.p. Te względy zadecydowały o odrzuceniu sprzeciwu w oparciu o przytoczone wyżej przepisy.

W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwana spółka zarzuciła naruszenie art. 87 § 1 i 2 k.p.c. przez błędne przyjęcie, że podpisującą sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty J. K. jest osobą nieuprawnioną do zastępowania pozwanej w charakterze pełnomocnika. Skarżąca podniosła, że J. K. pozostaje ze stroną pozwaną w stałym stosunku zlecenia, co potwierdzają dokumenty dołączone do zażalenia. Dodała, że przedłożenie tych dokumentów dopiero w postępowaniu zażaleniowym jak i samo przedstawienie tego faktu dopiero obecnie, spowodowane zostało wadliwym wykonaniem przez Sąd obowiązku informacyjnego. Konkretnie, wadliwość ta polegała - zdaniem skarżącej - na zobowiązaniu pozwanej do wykazania, że podpisująca sprzeciw J. K. jest adwokatem, radcą prawnym, osobą sprawującą zarząd lub pracownikiem pozwanej, a pominięciu w wezwaniu zawierającym to zobowiązanie, że osoba ta może również pozostawać ze stroną w stałym stosunku zlecenia. A właśnie ta ostatnia okoliczność ma miejsce w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Powód w odpowiedzi na zażalenie pozwanej wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na wstępie zaznaczenia wymaga, że skarżąca nie kwestionuje prawidłowości wniosku Sądu Okręgowego, który legł u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, a mianowicie, że przedłożona przez pozwaną w postępowaniu przed Sądem I instancji umowa o dzieło nr (...) z dnia 15.03.2014r. nie daje podstaw do przyjęcia, że J. K. łączy z pozwaną spółką stosunek pracy w rozumieniu art. 2 k.p. Umowy o dzieło nie sposób też podporządkować pod stosunek prawny zlecenia uregulowany w art. 734 i nast. k.c.), bądź czynić równoznaczną z umową o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.).

Zażalenie pozwanej oparte jest wyłącznie na nowych faktach i dowodach które mają potwierdzać, że uprawnienie J. K. do bycia w niniejszej sprawie pełnomocnikiem należy wywodzić z łączącego J. K. i pozwaną stałego stosunku zlecenia. Przymiotu nowości w ujęciu art. 381 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. skarżąca upatrywała zaś w tym, że z uwagi na nienależyte wykonanie przez Sąd I instancji obowiązku informacyjnego, pozwana nie może ponosić tego negatywnych konsekwencji.

Odnosząc się do powyższego zauważyć wypada, że Sąd I instancji nie posiadał na etapie wydawania europejskiego nakazu zapłaty jakiegoś szczególnego obowiązku informacyjnego w stosunku do pozwanej poza obowiązkiem udzielenia informacji, o których mowa, w treści przeznczonego do tego celu formularza, w części zatytułowanej „Ważne informacje dla pozwanego” i swój obowiązek w tym zakresie wykonał. Dodatkowe wezwanie dla pozwanej wzięło się stąd, że Sąd powziął wątpliwości, że co do spełnienia przez J. K., czyli osobę która podpisała sprzeciw, przesłanki z art. 87 §1 bądź § 2 k.p.c. Wezwanie to ocenić należy jako wystarczająco precyzyjne i nie wprowadzające, bynajmniej adresata w błąd, albowiem wyraźnie wskazano w nim, iż chodzi o :

-

wykazanie, że podpisująca sprzeciw J. K. jest osobą wymienioną w kręgu osób wskazanych w art. 87 § 1 i 2 k.p.c. (wymienienie w treści pisma adwokata, radcy prawnego, osoby sprawującej zarząd, pracownika pozwanej nie jest wyczerpujące o czym świadczy użycie w formie skrótowej zwrotu „między innymi”), bądź

-

podpisanie sprzeciwu przez osobę uprawnioną do reprezentacji pozwanej spółki lub pełnomocnika ustanowionego zgodnie z wymogami wskazanego wyżej przepisu,

wszystko to w terminie 14 dni pod rygorem odrzucenia sprzeciwu.

W wymienionym terminie bez wątpienia zainteresowana była w stanie wywiązać się należycie z wezwania Sądu. Trudno zatem mówić w rozpoznawanej sprawie o uchybieniu ze strony Sądu I instancji w takim aspekcie jak podnosi to skarżąca.

W tych okolicznościach nie sposób uznać, że nowe fakty i dowody przedstawione przez pozwaną w zażaleniu posiadają przymiot nowości w ujęciu art. 381 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. Nic, bowiem nie stało na przeszkodzie, aby strona pozwana powołała te fakty i dowody w postępowaniu przed Sądem I instancji, chociażby w odpowiedzi na pismo Sądu wzywające do wyjaśnienia niejasności związanych ze spełnieniem przez osobą podpisująca sprzeciw warunków z art. 87 § 1 lub 2 k.p.c.

W związku z powyższym tylko marginesowo zauważyć można, że gdyby nawet brać pod uwagę okoliczności przytoczone w zażaleniu, także wtedy zażalenie nie mogłoby być uznane za merytorycznie słuszne.

W przypadku osób pozostających ze stroną w stałym stosunku zlecenia będących pełnomocnikami procesowymi, prowadzona przez nich sprawa cywilna musi się mieścić w ramach zlecenia, a zlecenie nie może być ograniczone tylko do wykonywania zastępstwa procesowego zleceniodawcy i również musi mieć charakter trwały, tj. długoterminowy lub nieograniczony w czasie. Aby uniknąć nadużyć procesowych w tym zakresie, sądy powinny w sytuacjach wątpliwych zbadać ów stosunek zlecenia łączący stronę i jej pełnomocnika. Pomocne w tym mogą okazać się - poza samą umową zlecenia - rachunki wystawiane przez zleceniobiorcę za jego czynności (usługi), pokwitowania odbioru przez zleceniobiorcę wynagrodzeń z tytułu zlecenia, zeznania podatkowe zleceniobiorcy obejmujące dochody otrzymywane od zleceniodawcy, informacje z urzędu skarbowego o zaliczkach na podatek zleceniobiorcy wpłaconych przez zleceniodawcę, a także dokumenty świadczące o efektach pracy realizowanej przez zleceniobiorcę na rzecz zleceniodawcy. Nieprzedstawienie przez zainteresowaną stronę – pomimo wezwania – stosownych dokumentów w tym zakresie kwalifikować należy jako wadę pełnomocnictwa, uniemożliwiającą udział w sprawie takiego pełnomocnika, a tym samym, powodującą odrzucenie środka zaskarżenia (por. 504 § 1 k.p.c.).

Dokumenty przedstawione wraz z zażaleniem przez stronę pozwaną nie dowodzą, iż J. K. pozostawała z pozwaną w stałym stosunku zlecenia w skład którego, wchodzi również niniejsza sprawa cywilna – w takim ujęciu jak to wyłuszczono powyżej. Przede wszystkim zauważenia wymaga, że ów stały stosunek zlecenia powinien łączyć bezpośrednio konkretną osobę (mająca być pełnomocnikiem procesowym) ze stroną. Dołączone do zażalenia dokumenty w postaci porozumienia o świadczeniu usług z dnia 15.03.2013r. oraz umowy o świadczenie usług z dnia 01.08.2013r. potwierdzają natomiast, że zostały one zawarte pomiędzy pozwaną, tj. (...) S.A. a (...) sp. z o.o. Stroną tych umów nie jest personalnie J. K.. Jeśli zaś idzie o J. K. z dokumentów przedłożonych przez pozwaną wynika, że jest ona związana umową o pracę z (...) sp. z o.o. Z pozwaną, zaś była związana tylko umową o dzieło, która była już przedmiotem analizy Sądu Okręgowego. Trudno też wyciągać z faktu, że na fakturach dołączonych do pozwu przez powoda widnieje podpis J. K., jako osoby upoważnionej do odbioru faktur – wnioski o jakich mowa w zażaleniu pozwanej. Reasumując, gdyby nawet przedstawione przez pozwaną dokumenty mogły być podstawą orzekania dla Sądu Apelacyjnego, nie przekonują one, a tym samym nie dowodzą istnienia pomiędzy pozwaną a J. K. stałego stosunku zlecenia, który mógłby stanowić oparcie dla jej występowania w sprawie jako pełnomocnika procesowego pozwanej.

Z tych wszystkich względów zażalenie strony pozwanej podlegało oddaleniu, jako bezzasadne (art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c.).

O kosztach postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto w myśl art. 108 § 1 k.p.c., stosownie do wyniku sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.).