Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie

POSTANOWIENIE

Dnia 5 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2014 roku na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa J. J.

przeciwko H. L.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na zarządzenie Przewodniczącego w Wydziale I Cywilnym Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 16 maja 2014 r., sygn. akt I C 478/13

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący zarządził zwrot pozwu z uwagi na to, że powód nie usunął w zakreślonym terminie jego braku formalnego, tj. nie podał prawidłowego adresu pozwanego.

W zażaleniu na powyższe zarządzenie powód domagał się jego uchylenia. Zarzucił nieważność postępowania z uwagi na brak rozpoznania jego wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu, jak też twierdził, że wezwanie go do uzupełnienia braków formalnych pozwu było nieprawidłowe.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Rozpatrując w pierwszej kolejności zarzut nieważności postępowania, oparty na twierdzeniu powoda o nierozpoznaniu jego wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu, analiza akt sprawy wskazuje, że zarzut ten jest nietrafny. Wniosek powoda w tym przedmiocie był przedmiotem oceny przez Sądy obu instancji, które nie znalazły podstaw do jego uwzględnienia (k. 12,31). Ponowny zaś wniosek powoda został trafnie odrzucony przez Sąd Okręgowy, jako oparty na tych samych okolicznościach, zgodnie z art. 117 ² § 2 k.p.c. (k.50).

Nie ma też racji powód kwestionując prawidłowość wezwania go do uzupełnienia braków formalnych pozwu.

Niewskazanie w pozwie adresu pozwanego stanowi braku formalny uniemożliwiający nadanie biegu sprawie (art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c.), zaś jego nieuzupełnienie pomimo wezwania obliguje przewodniczącego do zwrotu pozwu po upływie zakreślonego w wezwaniu terminu, który jest terminem ustawowym, a co za tym idzie nie może być przedłużony na wniosek strony (art. 130 § 2 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.