Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Mirosław Szwagierczak (spr.)
	Sędziowie:	SSA Janina Czyż SSA Ewa Madera
	Protokolant	st.sekr.sądowy Anna Budzińska

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku P. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o prawo do emerytury z tytułu pracy górniczej

na skutek apelacji pozwanego organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. akt III U 26/14

I.  z m i e n i a zaskarżony wyrok o tyle, że przyznaje wnioskodawcy P. T. prawo do emerytury od dnia 29 grudnia 2014 r.

II.  dalej idącą apelację oddala,

III.  koszty postępowania apelacyjnego między stronami wzajemnie znosi.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział I w W. decyzją z dnia 15 marca 2012 r. odmówił P. T. prawa do emerytury – w obniżonym wieku.

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu, na skutek odwołania wnioskodawcy, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał P. T. prawo do emerytury z tytułu pracy górniczej, począwszy od 29 czerwca 2013 r.

Zdaniem Sądu Okręgowego istota sporu w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy okres pracy wnioskodawcy na stanowisku ślusarza stanowi prace górniczą, a co za tym idzie, jaki jest staż takiej pracy wnioskodawcy, w konsekwencji zaś określenie wieku, który uprawnia go do przejścia na emeryturę.

W ocenie Sądu orzekającego wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego pozwalają na stwierdzenie, że odwołujący pracując na stanowisku ślusarza w okresie od 1 grudnia 1982 r. do 14 października 1986 r. (3 lata 10 miesięcy i 14 dni), od 24 lipca 1990 r. do 31 marca 1994 r. (3 lata 8 miesięcy i 8 dni), a następnie od 1 kwietnia 1994 r. do 31 listopada 1994 r. (8 miesięcy) pracował na polach górniczych w (...)

Sąd uznał ze wnioskodawca wykonywał pracę górniczą na stanowisku ślusarza w okresach wymienionych w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 31 marca 1994 r. wystawionym przez (...)” w T., tj. od 1 grudnia 1981 r. do 14 października 1986 r. i od 24 lipca 1990 r. do 31 marca 1994 r., gdyż znajduje to potwierdzenie w angażach znajdujących się w jego aktach osobowych.

Wnioskodawca nie wskazał – jednocześnie twierdzi Sąd Okręgowy – aby po przejęciu (...). w T.przez syndyka, przez cały czas zatrudnienia tj. od 1 kwietnia 1994 r. do 25 czerwca 1997 r. na stanowisku ślusarza i specjalisty kontrolera jakości (jak zostało stwierdzone w świadectwie pracy wystawionym przez syndyka z dnia 25 czerwca 1997 r.), wykonywał pracę zaliczaną do pracy górniczej. Świadectwo wystawione przez syndyka nie oddaje pracy rzeczywiście wykonywanej przez odwołującego. Z zalegających w aktach osobowych angaży wynika bowiem, że pracował on na stanowisku ślusarza, jedynie od 1 kwietnia 1994 r. do 30 listopada 1994 r., natomiast z dniem 1 grudnia 1994 r. otrzymał angaż na stanowisko kontrolera jakości, na którym pracował do 25 czerwca 1997 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji uznał, iż wnioskodawca w okresie od 1 kwietnia 1994 r. do 30 listopada 1994 r. (8 miesięcy) będąc zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w przejętym przez syndyka (...) w T.jako ślusarz wykonywał pracę górniczą wymienioną w pkt 29 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 r.

Łącznie staż pracy górniczej wnioskodawcy (przy doliczeniu okresu pracy górniczej uwzględnionego przez ZUS w wymiarze 7 lat 6 miesięcy i 22 dni) wynosi 8 lat 2 miesiące i 22 dni. Uzasadnia to obniżenie jego wieku emerytalnego o 4 lata (po 6 miesięcy za każdy pełny rok takiej pracy). Tak ustalony wiek emerytalny odwołującego się to 61 lat.

P. T. spełnił wiec wszystkie wymagane przez art. 39 w związku z art. 184 ustawy warunki do uzyskania emerytury po dniu 29 czerwca 2013 r. W tej dacie osiągnął bowiem wiek 61 lat – konkluduje Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu.

W związku z powyższym na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury w obniżonym wieku w związku z wykonywaniem pracy górniczej od 29 czerwca 2013 r.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział I w W..

Zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 184 w związku z art. 39 oraz art. 24 pkt 14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zwanej dalej emerytalną, poprzez przyjęcie, że powszechny wiek emerytalny dl ubezpieczonego P. T., ur. (...) wynosi 65 lat – a nie 66 lat i 6 miesięcy i w konsekwencji przyznanie prawa do emerytury w wieku 61 lat – a nie w wieku 62 lat i 6 miesięcy,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 316 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego polegające na przyjęciu stanu prawnego wydania decyzji, podczas gdy stan faktyczny ustalono na datę zamknięcia rozprawy.

Organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji.

Rozpoznając sprawę Sąd Apelacyjny ustalił i rozważył co następuje:

Sąd drugiej instancji, rozpoznając apelację organu rentowego, jest związany zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia (art. 378 kpc).

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 316 § 1 kpc należy w tym wypadku uznać za zasadny (por. bliżej: wyrok Sądu Najwyższego z 2 sierpnia 2007 r. – III UK 225/07). Przepis ten statuuje zasadę aktualności wyroku (orzeczenia) i nakazuje brać pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Zasadę tę należy odnieść zarówno do podstawy faktycznej powództwa jak i do jego podstawy prawnej. Zasada ta ma również zastosowanie do Sądu II instancji.

Niekwestyjne w sprawie jest, że p. P. T.ma staż pracy górniczej: 8 lat 2 miesiące i 22 dni – w związku z czym jego wniosek emerytalny podlega obniżeniu o 4 lata, przy nabyciu prawa do emerytury z tytułu pracy górniczej. Bezspornym w sprawie jest, iż w dniu 15 marca 2012 r., tj. w dacie wydania decyzji wnioskodawca nie osiągnął wieku 61 lat.

Od 1 stycznia 2013 r. obowiązuje zmiana art. 24 ustawy emerytalnej, która wydłuża powszechny wiek emerytalny (dla mężczyzn urodzonych w II kwartale 1952 r.) do 66 lat i 6 miesięcy.

Nie można podzielić, co słusznie podnosi apelant, stanowiska pierwszoinstancyjnego, polegającego na oparciu rozstrzygnięcia na stanie faktycznym z daty orzekania, zaś na stanie prawnym z daty wydania decyzji.

W tym miejscu należy stwierdzić, że art. 39 ustawy emerytalnej zawiera odesłanie w przedmiocie wieku emerytalnego do art. 27 tej ustawy - oba te przepisy dotyczą jednak osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. Regulacja określona w art. 184 ustawy o emerytach i rentach z FUS pozwala – zdaniem Sądu Apelacyjnego – na stosowanie zasady nabywania prawa do emerytury w obniżonym wieku również do ubezpieczonych urodzonych później. Uwzględniając zatem odesłanie do art. 39 e. i r. w związku z art. 184 e. i r. należy stosować przepisy określające wiek emerytalny osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r.; czyli stosując art. 24 e. i r.

Skoro zatem powszechny wiek emerytalny p. P. T., w dniu wyrokowania, wynosił: 66 lat i 6 miesięcy, to obniżony o 4 lata – dawał mu prawo do emerytury w dniu 29 grudnia 2014 r.

Strona skarżąca, aczkolwiek zaskarżyła wyrok w „całości”, w istocie sformułowała zarzut li tylko „błędnego przyjęcia powszechnego wieku emerytalnego ubezpieczonego”. Stąd też zmiana zaskarżonego wyroku jak w pkt I sentencji (art. 386 § 1 kpc) – kierując się przy tym zasadą słusznego interesu ubezpieczonego, zasadą ograniczonego formalizmu i postulatem szybkości postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, zaś w dalszej części apelacja podlegała oddaleniu (art. 385 kpc).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do art. 100 kpc.