Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Bogumiła Burda
	Sędziowie:	SSA Marta Pańczyk-Kujawska SSA Urszula Kocyłowska (spr.)
	Protokolant	st.sekr.sądowy Małgorzata Leniar

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy A. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt III U 87/12

oddala apelację

Sygn. akt III AUa 915/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił A. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnia zasadniczej przesłanki nabycia prawa do dochodzonego świadczenia, bowiem w ocenie komisji lekarskiej Zakładu, zawartej w orzeczeniu z dnia 12 grudnia 2011 r., nie jest on niezdolny do pracy.

W odwołaniu od wymienionej decyzji A. J. kwestionując stanowisko komisji lekarskiej ZUS w zakresie oceny stanu jego zdrowia podniósł,

iż z powodu schorzeń neurologicznych, kardiologicznych, urologicznych internistycznych oraz psychiatrycznych nie może wykonywać dotychczasowego zatrudnienia w charakterze kierowcy autobusu. W konkluzji wniósł o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na wniesione odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o oddalenie odwołania wnioskodawcy, z tych samych względów, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 r. (sygn. akt III U 87/12) oddalił wniesione odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że A. J. (ur. (...)), zawodowy kierowca autobusu, nadal zatrudniony, w okresie od 18 września 2010 r. do 15 stycznia 2011 r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym. Wnioskiem z dnia 29 listopada 2010 r. wystąpił do organu rentowego o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W jego rozpoznaniu organ rentowy decyzją z dnia 28 stycznia 2011 r. odmówił przyznania mu prawa do renty, stwierdzając iż komisja lekarska Zakładu orzeczeniem z dnia 26 stycznia 2011 r. uznała, że nie jest on niezdolny do pracy. W wyniku zaskarżenia tej decyzji przez wnioskodawcę, Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu ostatecznie z uwagi na wystąpienie w sprawie przesłanek z art. 477 ¹⁴ §4 kpc, kontrolowaną decyzję uchylił i sprawę przekazał organowi rentowemu do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając wniosek z dnia 29 listopada 2010 r. organ rentowy kolejny raz poddał wnioskodawcę badaniu przez wyznaczone gremia lekarskie, które ostatecznie zgodnie uznały, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego ZUS decyzją z dnia 22 grudnia 2011 r. odmówił wnioskodawcy prawa do renty. Poddając weryfikacji stanowisko wskazanych wyżej gremiów lekarskich wyznaczonych przez ZUS, Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii kardiologii oraz psychiatrii. W łącznej opinii powołani biegli, wskazując na rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa bez deficytów neurologicznych, nadciśnienia tętniczego bez powikłań narządowych oraz zaburzenia lekowo – depresyjne adaptacyjne, w konkluzji uznali że schorzenia te nie skutkują utratą przez wnioskodawcę zdolności do pracy. Sąd uznał dowód z opinii powołanych biegłych za wiarygodny wskazując zarówno na zakres opinii jak i wiedzę opiniujących.

Ta pozytywna ocena spowodowała jednocześnie uznanie zarzutów zgłoszonych przez wnioskodawcę do opinii głównej, uzupełniającej jak i ustnej przedstawionej na rozprawie przez biegłego neurologa oraz psychiatrę za bezzasadne - polemizujące z prawidłowymi ustaleniami biegłych. Konsekwencją powyższego stał się wyrok wydany w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ §1 kpc.

W wywiedzionej od powyższego orzeczenia apelacji, zaskarżając orzeczenie to w całości, A. J. podważył ustalenia Sądu w zakresie stanu jego zdrowia dokonane w oparciu o opinie powołanych w sprawie biegłych, skutkujące przyjęciem, iż jest on zdolny do pracy, podnosząc iż ustalenia te nie znajdują odniesienia w przedłożonej przez niego dokumentacji medycznej.

W uzupełnieniu wniesionej apelacji wnioskodawca podtrzymując dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie wniósł o przeprowadzenie dowodu z zaświadczeń lekarskich oraz wyniku badań MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 30 października 2012 r. które przedłożył w załączeniu.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie ustalił i zważył, co następuje :

Przedmiotem niniejszego postępowania odwoławczego jest ocena uprawnień A. J. do renty z tytułu niezdolności do pracy wobec odmowy przyznania tego świadczenia przez organ rentowy powołujący się na brak ustalenia niezdolności do pracy przez stosowne gremia orzecznicze w trakcie przeprowadzonego przez niego postępowania.

Zauważyć należy, iż w sprawach o świadczenia rentowe, w celu ustalenia stanu zdrowia osoby odwołującej się pod kątem zasadności przesłanki warunkującej nabycie prawa do renty, jaką jest niezdolność do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, daty powstania tej niezdolności, jej charakteru oraz stopnia, koniecznym jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych. Zgodnie z powołaną regulacją niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej sprawności po przekwalifikowaniu, przy czym całkowita niezdolność do pracy jest tożsama z utratą zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowa niezdolność jest ustalana w przypadku utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ocena niezdolności do pracy wymaga zatem wiadomości specjalnych, których sąd orzekający nie posiada. Wyznaczeni zaś w tym celu biegli winni legitymować się specjalizacją adekwatną do schorzeń badanego, a wydana przez nich opinia musi spełniać określone kryteria, stanowiące w efekcie o pełnej miarodajności tego dowodu - bliżej o nich w bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego, tu między innymi w orzeczeniach z dnia 19 grudnia 1990 r. I PR 148/90 OSP 1991 nr 11-12, poz. 300,14 września 1995 r. II URN 31/95 OSNAP 1996 r., nr 7, poz. 103, czy z dnia 7 listopada 2000 r. I CKN 1170/98 - OSNC 2001/4/64).

Poddając kontroli decyzję organu rentowego z dnia 22 grudnia 2011 r. wydaną w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu z dnia 12 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu przeprowadził na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawcy dowód z opinii biegłych specjalistów z zakresu neurologii, kardiologii

i psychiatrii. Rezultatem przeprowadzonego postępowania dowodowego – które uznać należy za nader wyczerpujące, było ustalenie przez tamtejszy Sąd, który podzielił opinię biegłych, iż rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia w obecnym stanie zaawansowania nie skutkują długotrwała niezdolnością do pracy, a tym samym nie stanowią o utracie przez niego zdolności do pracy. Wydana przez biegłych opinia została przez Sąd pierwszej instancji oceniona jako w pełni miarodajna dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie, zaś przesłanki takiej oceny zostały przez tamtejszy Sąd podane w uzasadnieniu wyroku. Dokonując analizy zawartości akt oraz okoliczności uwzględnianych przy tej ocenie należy wskazać na jej słuszność. Jest ona bowiem zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów o której mowa w art. 233 § 1 kpc. Omawiany dowód jest zupełny, gdyż uwzględnia wszystkie elementy prawidłowego opiniowania. Dysponując tego typu dowodem Sąd nie tylko mógł, ale nawet winien oprzeć swoje rozstrzygnięcie na zaprezentowanym przez biegłych stanowisku, aby się nie narazić na zarzut dowolności ustaleń faktycznych (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r. sygn. II UK 277/04). Tym samym ocena stanu zdrowia A. J. dokonana przez Sąd Okręgowy w oparciu o opinię powołanych w sprawie biegłych sądowych jest prawidłowa. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił bowiem na nie budzące wątpliwości ustalenie, że w aktualnym stanie zdrowia wnioskodawca ma zachowaną zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (ostatnio wykonywanej).

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w apelacji należy zauważyć, iż nie zawierają one żadnych możliwych do zaakceptowania podstaw prawnych kwestionowania wyroku. Nade wszystko apelacja została oparta w istocie jedynie na przeświadczeniu wnioskodawcy o istnieniu przesłanek zdrowotnych skutkujących uznaniem go za niezdolnego do pracy. O częściowej jednak niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena stopnia i zakresu ich wpływu na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2000r. sygn. akt III UKN 113/00). Jedynie bowiem – o czym mowa wyżej, utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji skutkuje przyjęciem częściowej niezdolności do pracy. W tych okolicznościach prezentowana przez wnioskodawcę odmienna ocena stanu jego zdolności do pracy musi być uznana jedynie za ocenę subiektywną nie skutkującą możliwością dokonania na jej podstawie końcowych ustaleń. Zauważyć należy, iż zarzuty apelacji oparte na twierdzeniu o pogorszeniu się stanu zdrowia w stopniu wcześniej nieznanym, na którą to okoliczność apelujący przedstawił nową dokumentację medyczną pochodzącą z okresu października i listopada 2012 r., a więc ujawnioną po wydaniu decyzji rentowej, nie mogą być przedmiotem osądu apelacyjnego. Ten bowiem weryfikuje prawidłowość wydania decyzji na dzień jej wydania. W tym zatem zakresie wnioskodawcy przysługiwać będzie jedynie prawo do ponownego wystąpienia z wnioskiem do organu rentowego o prawo do renty, do którego winien on załączyć nową dokumentację medyczną świadczącą o pogorszeniu stanu jego zdrowia (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21.02.2007 – sygn. III UZ 1/07).

Reasumując Sąd Apelacyjny uznał wydane w sprawie rozstrzygnięcie za trafne i poprzedzone prawidłowym i wyczerpującym postępowaniem dowodowym.

W jego wyniku potwierdzono brak istnienia aktualnie u wnioskodawcy schorzeń

o charakterze powodującym niezdolność do pracy.

Orzeczenie Sądu Apelacyjnego znajduje swoją podstawę prawną w treści powołanych przepisów prawa i art. 385 kpc

(...)

(...)

(...)